Deze vakantie hadden wij een huis met zwembad in Toscane gehuurd. De temperatuur bereikte tot lusteloosheid aanzettende hoogten. We slenterden van schaduw naar schaduw door de karakteristieke plaatsjes. Kerken en musea fungeerden als kleurige en rijk gedecoreerde schuilplaatsen tegen de verzengende hitte.
De terugreis naar het vakantiehuis in de aircondioner koele auto was weldadig. Bij het uitstappen viel de vochtige warmte als een zware deken over ons heen. De luchtige kleding plakte gelijk latex aan onze klamme lichamen. Het lauwwarme zwembad lonkte verleidelijk.
Zoon lag als eerste in het blauwe bad. Opgewonden riep hij ons ook te komen. “Zo direct, eerst nog even de spullen uit de auto”, antwoordden mijn vrouw en ik na een 40-jarige training eensgezind. “Maar er ligt een uilskuiken in het water”. “Dat wisten we al”, was de voor de hand liggende reactie.
De toon in zijn stem dwong ons om te gaan te kijken. In de hoek van het zwembad zat een zielig kijkend, ineen gedoken bruin uilskuiken. Twee gele ogen staarden stoïcijns voor zich uit. Onduidelijk of dit zijn gewone uitdrukking was of dat stress de schijnbaar wezenloze blik veroorzaakte.
Het was een raadsel hoe en waarom hij in het water terecht was gekomen. Wilde het een verkoelend bad nemen en als een rechtgeaard uilskuiken niet wetend dat je dan moet kunnen zwemmen? Op de minst diepe plaats kon het nog net staan. De met waterverzadigde vleugels waren te zwaar voor de weinig ontwikkelde vliegspieren. Het kon geen kant uit, laat staan op de kant komen.
Voorzichtig zette Zoon het dier op de kant. Eenmaal vaste grond onder zijn doorweekte pootjes kreeg de adrenaline grip op hem en schoot het weg onder de beschermende takken van een overhangende struik. Daar nam het zijn roerloze uil-houding weer aan.
Een uur later zat het standbeeld er nog steeds. Bezorgde familieleden hadden ondertussen opgezocht hoe het beest gevoerd moest worden. Kip voldeed het best aan zijn dieetwensen.
Toen de koperrode zon zich achter de horizon verschool was de jonge uil verdwenen. Waarschijnlijk op zoek naar muizen en andere wezens die bij de schemering weer actief worden en ons achterlatend met een unieke herinnering aan de Toscaanse warmte.